Ta niedobra demokracja, czyli nic nowego
"Tęczowa Trybuna 2012" traktuje o grupie gejów, którzy chcą, by podczas Euro 2012 na stadionach zostały wyznaczone trybuny specjalnie dla nich. Utworzenie swoistego "getta" wydaje się pomysłem rozsądnym ze względu na znanych z agresji kiboli. Ten główny wątek jest jednak jedynie pretekstem do ukazania absurdów polskiej rzeczywistości.
Strzępka i Demirski niezwykle trafnie chłodzą (a raczej mrożą) entuzjazm, jaki zrodził się u większości fanów piłki nożnej w Polsce. Szansa - jak twierdzi większość polityków - którą ma nam dać Euro 2012, w oczach mainstreamowego już duetu polskiej sceny, jest tylko iluzją, a cała inicjatywa, ze względu na możliwe fiasko organizacyjne, skazana jest na porażkę. Wszystkie plany kończą się na 2012 roku. Ukazując osoby z marginesu - gejów, transwestytów, etc., twórcy pokazują, że demokracja nie jest w stanie spełniać swoich funkcji, a zachowanie władzy charakteryzuje się między innymi hipokryzją.
W spektaklu, niczym w piłkarskim meczu, następuje starcie dwóch drużyn - grupy delikatnych homoseksualistów (jako słabszej drużyny piłkarskiej) oraz urzędników z Hanną Panią Prezydent na czele, odzianą w barokową suknię, wysoką perukę i przeciwsłoneczne okulary. Ona, oraz otaczający ją pracownicy, zajmują się głównie stwarzaniem pozorów, dokumentami, poprawnością publicznych przemówień, a co najważniejsze - troską o swoje stanowiska. To jak mecz pierwszoligowej gwiazdy - ustalającej reguły gry tak, że cały mecz odbywa się pod jej dyktando - z zespołem chyba nawet nie trzecio-, a czwartoligowym, który szarpie się, krzyczy, próbuje obnażyć nieudolność przeciwnika, jednak wysiłki te są z góry skazane na niepowodzenie. I być może dostanie nagrodę pocieszenia, jednak nie jest w stanie niczego istotnego dokonać.
Dużym atutem przedstawienia są aktorzy, w wyważony sposób wygrywający swoje role. Nie przekraczają cienkiej granicy, za którą byliby śmieszni niczym w kabarecie. Istotne jest także to, że zespół jest wyjątkowo równy - nie ma osoby, która odstawałaby pod względem budowania roli od innych. Wspaniale zaaranżowana jest także przestrzeń sceniczna przez Michała Korchowca. Plac budowy, połączony z piłkarską murawą i fragmentem wiecznie budowanej autostrady, sama w sobie zawiera to, co zostanie powiedziane w spektaklu. Ponadto to przestrzeń, która w żaden sposób nie ogranicza aktorów.
Przekaz jest mocny i nasączony silnymi emocjami. Jednak tym razem spektakl duetu, mimo bardzo trafnych spostrzeżeń i niezwykle interesującej formy, został trochę "przegadany" i sprowadzony do buńczucznej rozrywki. Być może dlatego, że tematyka nie jest zbyt oryginalna i nie ma takiej siły oddziaływania, jak było to w przypadku "Był sobie Andrzej, Andrzej, Andrzej i Andrzej". W dużej mierze przyczynił się do tego także czas trwania przedstawienia, które po przerwie dłuży się już niemiłosiernie, nie dopowiadając przy tym nic nowego czy ciekawego, czego widz nie mógłby się domyślić po pierwszej części. A przecież mecz piłkarski trwa 90 minut - szkoda, że twórcy nie skorzystali do końca z tej formy.
Katarzyna Dreszer
Teatralia Kraków
21 grudnia 2011
Teatr Polski (Wrocław)
Scena im. Jerzego Grzegorzewskiego
Paweł Demirski
"Tęczowa Trybuna 2012"
reżyseria i światła: Monika Strzępka
scenografia i kostiumy: Michał Korchowiec
wideo: Jacek Zachodny
muzyka: Jan Suświłło
choreografia: Rafał Urbacki
asystent reżysera: Michał Mrozek
asystent scenografa: Małgorzata Matera
koordynator projektu: Hanna Frankowska-Jakubiel
obsada:
Mariusz Kiljan: Hetero
Jakub Giel: Trener
Adam Cywka: Nauczyciel
Igor Kujawski: Ikona
Katarzyna Strączek: Pani Sędzia
Michał Chorosiński: Dragqueen
Michał Mrozek: Kibic
Michał Majnicz: Pan Spisek
Michał Opaliński: Urzędnik
Agata Skowrońska: Po przejściach
Jolanta Zalewska: Pani Prezydent
Marcin Pempuś: Kelner
premiera: 5 marca 2011 r.
4. Międzynarodowy Festiwal Teatralny Boska Komedia, 8-15.12.2011, Kraków.