Świadectwo wzlotu studentów PWST i upadku spektaklu

Przed studentami IV roku wrocławskiej PWST - po poprzednim bardzo dobrym, choć niezbyt skomplikowanym w swojej formie spektaklu "Testament psa, czyli historia o miłosiernej" - postawiono tym razem poprzeczkę znacznie wyżej. "Świadectwa wzlotu upadku wzlotu wzlotu wzlotu upadku i tak dalej Antka Kochanka" to seria niedosłownych i wymagających aktorskiego kunsztu scen, które trudno jednak nazwać spójnymi. Studenci tym bardziej zasługują więc na brawa, bo wyszli z tego bez szwanku - i nie będzie przesadą stwierdzenie, że ratują całe przedstawienie.

Spektakl rozpoczyna się od mocnych akcentów - klubowa muzyka przyprawiająca o lekki ból głowy, a po niej wejście aktora-seniora, Adama Wolańczyka z Teatru Dramatycznego w Wałbrzychu (w swojej mentorskiej roli utrzymuje się do końca), który co jakiś czas wydaje dyspozycje swoim dużo młodszym towarzyszom. Kolejnym z tych mocnych akcentów jest apel Jadwigi Śląskiej, która, zgodnie ze swoim nazwiskiem czy też pseudonimem, wygłaszając protest przeciwko nazwaniu ulicy na cześć Antka Kochanka, posługuje się śląską gwarą - i ma równie śląski temperament.

Potem nadzieja na spójność i celowość prezentowanych wydarzeń pryska niczym bańka mydlana, bo oto mamy sekwencję monologów wygłaszanych przez kolejnych bohaterów, czyli osoby z otoczenia Antka Kochanka, które w zależności od charakteru utrzymywanych z nim stosunków są świadectwem jego wzlotów bądź upadków. Chociaż monologi te odegrane są rewelacyjnie przez wszystkich bez wyjątku, to na szczególne wyróżnienie zasługuje Sara Celler-Jezierska, która w roli Róży Luksemburg zachwyca mimiką, gestem, a wreszcie też głosem, i nie pozostawia wątpliwości co do drzemiącego w niej potencjału aktorskiego. Zresztą, trudno byłoby stwierdzić, że którakolwiek z postaci była łatwa do wykreowania, dość wspomnieć Pana Zdzisławę (Piotr Mokrzycki) - "mężczyznę" o bardzo skomplikowanej tożsamości seksualnej. Tyle o popisach aktorskich - na tym kończą się pozytywy.

Tekst duetu Pilgrim&Majewski ociera się o kicz i grafomanię - próżno szukać w nim sensu i ciekawych konstrukcji, a studenci próbujący nadać znaczenie tym literom budzą współczucie. Podobno powstawał cztery lata - tym gorzej. Jednak nie to jest najsłabszą stroną spektaklu, bo wiadomo, że teksty mogą być lepsze lub gorsze, ale przedstawienie może się wybronić innymi walorami. Tu jednak scenografia, która zapewne miała łączyć funkcjonalność i nowoczesną estetykę, nie posiada żadnej z tych cech - jest nijaka i zbędna. Makieta Wałbrzycha, zbudowana z klocków Lego, może i byłaby ciekawym elementem, gdyby została ona w równie ciekawy sposób wykorzystana, nie zaś postawiona pionowo, aby zwrócić uwagę widzów, a następnie rzucona na podłogę. Pojawia się w tym momencie poczucie niedosytu i pytanie: dlaczego nic się nie dzieje? Podobnie jest ze sceną przyczepiania do pseudociążowych brzuchów pluszowych warzyw i owoców - ani z padających na scenie kwestii, ani z późniejszych czy nawet wcześniejszych wydarzeń nie wynika żadne wyjaśnienie dla tych zabiegów. To naprawdę może wprawiać widzów w lekkie zakłopotanie, a skrajnie - we frustrację, bo był to pewnie zaangażowany metaforycznie wątek, którego się, z własnej głupoty, nie wychwyciło. W kontekście innych niewytłumaczonych i niewytłumaczalnych zajść skłaniam się ku obronie podanego w wątpliwość intelektu publiczności - w tej sytuacji to reżyserowi brak pomysłów na wykorzystanie teatralnego potencjału swoich współpracowników. Jeśli chodzi o brzuchy, jeszcze kilka słów. Ten symbol da się obronić w kontekście roli Antka jako zapładniacza, choć, jak na godzinne dźwiganie przed sobą ogromnych brzuchów przez aktorki (i aktorów, co trochę zaburza misternie wypracowaną interpretację...), to trochę za mało.

Trzeba mieć niesamowite pokłady wyrozumiałości dla reżysera czy scenografki oraz wielką chęć wybronienia tego spektaklu za wszelką cenę, aby móc odebrać go pozytywnie. Ze względu na początkujących aktorów może nawet warto się poświęcić i pogimnastykować w celu dostrzeżenia w płytkim scenariuszu i pozbawionej koncepcji reżyserii pewnej wartości, ale prościej i bardziej pouczająco będzie w tym wypadku oddzielić grubą czerwoną kreską to, co zaprezentowali studenci PWST - i przed czym należy chylić czoła, od tego, co zafundowali pozostali twórcy przedstawienia, i wobec czego również nie da się przejść obojętnie, choć w zupełnie innym nastroju.

Katarzyna Mikołajewska
Teatralia Wrocław
Nr 10 (10)
12 marca 2012

Teatr PWST (Wrocław)
Pilgrim/ Majewski
"Świadectwa wzlotu upadku wzlotu wzlotu wzlotu upadku i tak dalej Antka Kochanka"
Spektakl dyplomowy studentów IV roku Wydziału Aktorskiego
reżyseria: Sebastian Majewski
scenografia i kostiumy: Joanna Howańska
muzyka: Marcin Juraszek
ruch sceniczny: Piotr Soroka
asystent reżysera: Piotr Mokrzycki
Występują: Ewa Bobrowska, Sara Celler-Jezierska, Karolina Krawiec, Adam Mortas, Piotr Mokrzycki, Kamila Pieńkos, Ewelina Ruckgaber, Piotr Rodak oraz Adam Wolańczyk (Teatr Dramatyczny w Wałbrzychu)
premiera: 24 i 25 lutego 2012 r.

© "teatralia" internetowy magazyn teatralny 2008 | kontakt: | projekt i administracja strony: | projekt logo: