Wesoło było nam, wesoło...

Polski rynek muzyczny coraz częściej zostaje zasypywany wokalnymi umiejętnościami aktorów, jednak dobrze się dzieje, że ten ruch nie odbywa się lawinowo. Pośród komercyjnych krążków na półkach sklepów muzycznych swój kawałek muzycznego świata prezentują artyści, których znamy głównie z teatralnych dokonań. Nierzadko sięgają po ambitniejszy materiał, którego słucha się z rozkoszą - vide Przybylski i jego muzodram Vernix, czy trochę bijący nudnym sentymentalizmem, powodujący torsje - Polk i jego płyta "Polk in love". Chciałbym wymienić jeszcze Borysa Szyca, ale tak hucznie zapowiadana przez niego płyta jeszcze nie ujrzała światła dziennego.

W tym towarzystwie mężczyzn znalazło się miejsce dla przebojowej, (ale nie w negatywnym znaczeniu przebojowości "Przebojowej nocy") kobiety, o anielskiej wrażliwości - Ewy Konstancji Bułhak i jej recitalu "Anioły". Nie dalej jak tydzień temu z przyjemnością dałem porwać się melodii, która melancholię wypełnia eliksirem optymizmu, a to wszystko w studiu nagrań im. Agnieszki Osieckiej. Stwierdzenie: więcej teatru w radiu wydaje się celne i nabiera sensu.

Co sprawia, że aktorzy tak chętnie sięgają po mikrofon, czy to swoiste tzw. parcie na "kratkę"? Pewnie w niektórych przypadkach tak jest, ale "przypadek" Ewy Konstancji jest zgoła odmienny. Aktorkę znamy głównie z ról tryskających energią i dobrym poczuciem humoru: Ewa w "Próbach" Schaeffera czy role w serialach komediowych, które sprawiły, że artystka dała się poznać szerszej rzeszy publiczności. Recital, a także płyta "Anioły" jest muzycznym przykładem dzieła skończonego, z którym śmiało możemy utożsamiać artystkę.

Bułhak do spółki z Maciejem Małeckim pokazuje, jak można doskonale bawić się muzyką, nie drapać linii melodycznej, nie siłować się i nie przekrzykiwać tejże melodii, a to dzięki temu, że dysponuje się barwą głosu operowej diwy i pracuje z uznanym kompozytorem i tekściarzem. Piosenka poetycka czy aktorska ma to do siebie, że jest niezwykle plastyczna i wizyjna - pozwala na odbieranie jej szerszą gamą zmysłów. Weźmy taką Dodę, zakręci tyłkiem i już nazywamy ją piosenkarką, ale nic poza tym widzowi nie zaproponuje. Ewa Konstancja Bułhak w każdym utworze jest inna, zmienia się na zawołanie. Urzeka nie tylko przemianami na scenie, a również kołysze słuchacza metamorfozą dźwięków.

Tzw. "umcyki" czy "bity" w dalszym ciągu będą płynąć ściekiem w rynsztoku, przynajmniej do czasu, gdy tacy artyści jak Ewa Konstancja Bułhak będą nam oferować melodię, unoszącą się na poziomie dobrego smaku i dopóki ta forma artystycznego wyrazu będzie doceniana przez krytyków, a z tym, jak wiadomo, bywa różnie - prawda Panie Flint?

Recital wydaje się być gatunkiem wymierającym, ale chwała artystom, że od czasu do czasu przykładają elektryczny impuls do tej formy i dokonują jego defibrylacji. Dlatego "Aniołów" słucha się tak dobrze i dlatego również warto czasem włączyć radio, czy włożyć płytę do przykurzonego odtwarzacza gdzieś na półce, by pozwolić, aby muzyka "ulepiła" nie tylko artystów, a także słuchaczy. Gdy w czterech ścianach ciemno, a za oknem sypie śnieg, podążając za słowami piosenek: uczmy się polskiego na łatwe i na trudne dni, a także zażywajmy barwnych i zdrowych witamin.

Dominik Ferenc
Teatralia Warszawa
22 grudnia 2008

Ewa Konstancja Bułhak
"Anioły" - Koncert promujący płytę
muzycy: fortepian - Maciej Małecki, skrzypce - Justyna Dąbek, wiolonczela - Olga Łosakiewicz
Studio Koncertowe Polskiego Radia im. Agnieszki Osieckiej w Warszawie
15 grudnia 2008 r.

© "teatralia" internetowy magazyn teatralny 2008 | kontakt: | projekt i administracja strony: | projekt logo: