Nieukończona przestrzeń (On Orientations | Untimely Encounters)

An Kaler, zapraszając do współpracy Myriam Lebreton, zabiera widzów w podróż od intencji do gestu, od impulsu do dotyku. Płynąc  w rozedrganej przestrzeni pociętej blaskiem świetlówek, dźwiękami oraz pionowymi podziałami Słodowni Starego Browaru, zanurza się w sennej atmosferze skupionego ruchu i momentu, będącego stale „pomiędzy”: niezamkniętego, nieskończonego. Kaler robi kilka kroków  i spotyka  na swojej drodze partnerkę, ale gra, która się toczy – i z miejscem,  i z człowiekiem – broni się przed ustaleniem jakichkolwiek sztywnych granic.

Działania tancerek poddają próbie widza: ich wzajemne stosunki  i relacja z przestrzenią, utrzymujące napięcie na stałym poziomie, bez zmiany natężenia i kulminacji, nie sprzyjają skupieniu. Doświadczenie artystek pozostaje hermetycznie intymne, choć obecni jesteśmy w tej samej świetlno-dźwiękowo-ruchowej rzeczywistości, dzielimy tę samą podłogę, odbieramy te same bodźce, nie oddzieleni w żaden sposób od pola „dziania się”. Półmrok mający prowokować atmosferę bliskości, sennie otula. Ruch niekończący się  i nieskończony, silny w swojej potencjalności przez pierwsze chwile spektaklu nie zauważa swoich zmian. Utrzymanie powolnego tempa, zatarcie różnic, kierowanie energii ciał do wewnątrz, powoduje, że On Orientations traci  z każdą chwilą moc fascynowania odbiorcy, którego uwaga odpływa. An Kaler pokonuje łuk drogi od tylnej ściany pomieszczenia, przez umowny przód sceny, po jej prawą stronę niemal niezauważalnie. Zgrzyty i trzaski miksowanej muzyki, ostrość i improwizacyjna siła gestów tracą wyrazistość pod działaniem rozciągającego się w czasie przepływu ruchu. Mimo kanciastości pojedynczych pozycji, złamania sylwetki w stawach biodrowych  i kolanowych, wykręcenia barków, wolne tempo w najbardziej dynamicznych momentach zbliżające się do przeciętnego chodu, zatarcie momentu kontaktu, rozmycie jego granic – zmiękczają ruch.

Warstwa choreograficzna pozostaje niezwykle precyzyjna, spokojny rytm powoduje, że każdy gest oglądamy niczym pod lupą, nie tracąc przy tym wiary w jego konieczność i nieprzypadkowość. Postaci na scenie nie mają określonej płci, a ich twarze pozostają nieodgadnione. Moment kontaktu androgenicznych sylwetek nie różni się niczym od momentu tuż przed nim i tuż po nim, oczyszczony z emocji i codziennych skojarzeń, zrasta się z okalającymi go gestem i intencją. Tancerki jawią się jako narzędzia  do badania relacji między nimi. Nie tracą przy tym jednak swojej cielesności najwyraźniej uobecniającej się jednak w bliskim, miękkim kontakcie  z ograniczającą przestrzeń ścianą, czy podłogą. Kaler tworząc swoją choreografię jako proces kładzie nacisk na zbudowanie siatki relacji z udziałem obserwującego, odczuwającego widza, jednak ukierunkowanie energii ruchu  i jego nieokreślenie, nieukończenie niosą ryzyko, że odbiorca zostanie zamiast gdzieś pomiędzy nieostrymi granicami, poza nimi.

Magdalena Kostuś, Teatralia Poznań

Internetowy Magazyn „Teatralia”, Dodatek do numeru 66/2013

Stary Browar Nowy Taniec na Malcie, Malta Festival Poznań 2013

An Kaler
On Orientations | Untimely Encounters
dramaturgia: Heike Albrecht
muzyka: Brendan Dougherty
światła: Hans Meijer
set: Tiago Romagnani Silveira
występują: An Kaler, Myriam Lebreton
lider projektu: das Schaufenster
fot. Eva Wuerdinger