Zajrzeć w duszę przez dziurkę od klucza (Wnętrza)

Spektakl Wnętrza, którego głównym tematem jest przemijalność ludzkiego życia, idealnie wpasował się w czas zimowy, kiedy przyroda obumiera, a człowiek pogrąża się w refleksji nad samym sobą.

Od momentu odsłonięcia sceny mimowolnie stajemy się podglądaczami losów pewnej anonimowej rodziny. Aktorzy grają za przepierzeniem imitującym zewnętrzną ścianę domu. Nie słyszymy ich, możemy tylko obserwować zachowanie bohaterów przez odsłonięte okna. Jednak mowa ciała nie zawsze odzwierciedla ludzkie myśli i emocje, czasem jest sprzeczna z tym, co przeżywają. Dlatego zachowania postaci są komentowane przez głos narratora, który zna ich myśli. Komizm polega tu na sprzeczności między myślą bohaterów a ich działaniem.

Akcja przedstawienia rozgrywa się w Wigilię. Na początku spektaklu starszy pan podchodzi do jednego z okien i coraz szerzej się uśmiecha. Być może dostrzegł pierwszą gwiazdkę zwiastującą początek kolacji wigilijnej lub jednego z gości na tle zimowego krajobrazu. Mimo wyjątkowej okazji, którą jest kolacja wigilijna, bohaterom towarzyszy poczucie alienacji. Każdy z nich boryka się ze swoimi słabościami, z myślami o problemach życia codziennego. Niestety żadna z postaci nie potrafi się otworzyć, w pełni skorzystać z tej wyjątkowej chwili i cieszyć się towarzystwem bliskich. Nietrafione prezenty, płytkie rozmowy oraz fałsz pokazują, że moment spotkania rodziny i znajomych jest tylko pustym rytuałem.

Poczucie, że jeden z bohaterów może być naszym lustrzanym odbiciem, jest uzasadnione. Każdy bowiem ma swoje marzenia, pragnie być kochany i akceptowany, nikt jednak nie potrafi tego otwarcie powiedzieć, przez co nieustanne rośnie poczucie rozczarowania. Życie jest zbyt cenne i krótkie, by marnować je na tworzenie sztucznych relacji.

Natalia Marcinkiewicz, Teatralia Łódź

Internetowy Magazyn „Teatralia” numer 120/2014

Teatr im Stefana Jaracza w Łodzi

Wnętrza (Interiors)

inspirowane tekstem Wnętrze Maurice’a Maeterlincka

fabuła i tekst: The Company

przekład: Artur Zapałowski

reżyseria: Matthew Lenton

dekoracje i światło: Kai Fischer

muzyka i dźwięk: Alasdair Macrae

kostiumy: Eve Lambert

Obsada: Paul Thomas Hickey, Peter Kelly, Gemma McElhinney, Aurora Peres, Davide Pini Carenzi, Ruby Richardson, Ann Scott-Jones, George Lasha

(Spektakl dedykowany pamięci Damira Todorovića)

premiera: 25 października 2014

fot. mat. teatru

Natalia Marcinkiewicz (rocznik 1991) – na stałe mieszka w Giżycku, w trakcie studiów w Łodzi. Śmieje się z codzienności i często popada w skrajności. Niestety jeszcze nie odnalazła swojego życiowego powołania. Studiuje filologię polską na Uniwersytecie Łódzkim i tam zainteresowała się teatrem absurdu. W tym nurcie pisze pracę licencjacką, skupiając się na dramatach Harolda Pintera.